[ Anterior ] [ Indice ] [ Seguinte ]


3. ¿Que particións necesito?

3.1 ¿Cantas particións necesito?

Moi ben, así que ¿cantas particións necesitas? Ben, algúns sistemas operativos non cren en arrancar desde particións lóxicas por motivos que van máis aló do alcande de calquera mente sana. Así que ti probablemente quererás reservar as particións primarias como particións de arranque para MS-DOS, OS/2 e Linux ou calquera que esteas usando. Lembra que se necesita unha partición primaria como partición extendida que fai de contedora para o resto do teu disco con particións lóxicas.

Arrancar SOs é unha cousa real que implica a BIOS e as limitacións de 1024 cilindros, así que seguramente quererás poñer todas as túas particións de arranque nos primeiros 1024 cilindros do teu disco duro, para evitar problemas. De novo, le o Large-Disks mini-HOWTO para máis detalles.

Para instalar Linux necesitarás polo menos unha partición. Se o kernel se carga desde esta partición (por exemplo por LILO), esta partición debe poder lela a BIOS. Se estás usando outros medios para cargar o kernel (por exemplo un disco de inicio ou o cargador de Linux LOADLIN.EXE baseado en MS-DOS) a partición pode estar en calquera sitio. Neste caso esta partición será do tipo 0x83 "Linux native".

O teu sistema necesitará algún espacio de intercambio (swap). A non ser que intercambies con ficheiros necesitarás unha partición de intercambio adicada. Como a esta partición só accede o kernel de Linux e este non adoece das deficiencias das BIOS do PC, a partición de intercambio pode estar en calquera lado. Recomendo usar unha partición lóxica para ela (/dev/?d?5 e para arriba). As particións de intercambio de Linux adicadas son do tipo 0x82 "Linux swap".

Estes son requisitos mínimos. Pode ser útil crear máis particións para Linux. Sigue lendo.

3.2 ¿Como debe ser o meu espacio de intercambio de grande?

Se decides usar unha partición de intercambio (swap) adicada, que polo xeral é unha Boa Idea [tm] (NdT: esta é unha coña do autor, "Good Idea [tm]", Boa Idea [marca rexistrada]), sigue estes principios xerais para estimar o seu tamaño: Así que para unha configuración con 16 MB de RAM, non se necesita espacio de intercambio nunha configuración mínima, e máis de 48 MB é probablemente un desperdicio. A cantidade exacta de memoria que necesitas depende da mistura de aplicacións na máquina (¿canto calculas ti?).

3.3 ¿Onde debo poñer o meu espacio de intercambio?

Resumo: Pon o a partición de intercambio nun disco rápido con moitas cabezas que non está ocupado facendo outras cousas. Se tes máis dun disco: divide o espacio de intercambio e dispérsao por todos os teus discos ou incluso deferentes controladores.

Incluso mellor: Compra máis RAM.

3.4 Algunhas afirmacións sobre sistemas de ficheiros e fragmentación

O sistema operativo administra o espacio no disco en unidades de bloque e fragmentos de bloque. En ext2, fragmentos e bloque teñen o mesmo tamaño, así que podemos limitar a discusión a bloques.

Os ficheiros son de calquera tamaño, non rematan nos límites de bloque. Así, con cada ficheiro, desperdíciase unha parte do seu último bloque. Supoñendo que os tamaños dos ficheiros son aleatorios, desperdíciase aproximadamente medio bloque por cada ficheiro no disco. Tanebaum chama a isto "fragmentación interna" no seu libro "Sistemas Operativos".

Podes saber o número de ficheiros que hai no teu disco polo número de inodos aloxados no disco. No meu

# df -i
Filesystem        Inodes   IUsed   IFree   %IUsed   Mounted on
/dev/hda3         64256    12234   52022     19%    /
/dev/hda5         96000    43058   52942     45%    /var
hai uns 12000 ficheiros en / e outros 44000 en /var. Cun tamaño de bloque de 1 KB, pérdense sobre 6 + 22 = 28 MB de espacio no disco nos bloques da cola dos ficheiros. Se escollín un tamaño de bloque de 4 KB, perdín 4 veces ese espacio.

Sen embargo a transferencia de datos é máis rápida para grandes cachos continuos de datos. Iso é o motivo polo que ext2 tenta reservar espacio en unidades de 8 bloques contiguos para ficheiros crecentes. A reserva non usada libérase cando se pecha o ficheiro, así que non se perde ningún espacio.

O emprazamento dun ficheiro en bloques non contiguos é malo para o rendemento, porque polo xeral accédese ao ficheiro dun xeito secuencial. Iso forza ao sisteta operativo a repartir o acceso ao disco e o disco para mover a cabeza. Isto chámase "fragmentación externa" ou simplemente "fragmentación" e é un problema común nos sistemas de ficheiros DOS.

ext2 sigue varias estratexias para evitar a fragmentación externa. Normalmente a fragmentación non é un grande problema en ext2, incluso en particións usadas excesivamente como un contedor (spool) de novas de USENET. Se ben hai unha ferramenta para defragmentar sistemas de ficheiros ext2, ninguén a usa e incluso non está ao día con respecto á versión actual de ext2. Podes usalo, pero faino baixo a túa propia responsabilidade.

O sistema de ficheiros de MS-DOS é ben coñecido pola súa patolóxica administración do espacio no disco. Conxuntamente co abismal caché de buffer que usa MS-DOS os efectos da fragmentación de ficheiros son moi evidentes no rendemento. Os usuarios de DOS están afeitos a defragmentar os discos cada poucas semanas e algúns xa adquiririon algunhas crenzas rituais con respecto á defragmentación. Ningún deses hábitos debe trasladarse a Linux e ext2. Os sistemas de ficheiros nativos de Linux non necesitan defragmentación se se lles dá un uso normal e isto inclúe en calquera condición con polo menos o 5% de espacio libre no disco.

Tamén é ben coñecido que o sistema de ficheiros de MS-DOS perde grandes cantidades de espacio no disco debido á fragmentación interna. Para particións máis grandes ca 256 MB, os tamaños de bloque medran tanto que non son útiles (isto correxiuse ata certo punto con FAT32).

ext2 non te forza a escoller grandes bloques para grandes sistemas de ficheiros, agás para os moi grandes do rango de 0.5 TB (iso é TeraBytes, con 1 TB = 1024 GB) para arriba, onde bloques de tamaño pequeno son pouco eficientes. Así que ao contrario que no DOS non hai necesidade de repartir grandes discos en múltiples particións para manter un tamaño de bloque baixo. Usa o tamaño de bloque por defecto de 1 KB se é posible. Quizais queiras experimentar con tamaños de 2 KB para algunhas particións, pero conta con atoparte con algúns fallos rara vez experimentados: a maioría da xente usa o tamaño por defecto.

3.5 Tempos de vida de ficheiros e ciclos de copias de seguridade como criterio para facer particións

Con ext2, as decisións de facer particións deben de determinarse por consideracións de copias de seguridade e para evitar a fragmentación externa por motivos de diferentes tempos de vida dos ficheiros.

Os ficheiros teñen tempos de vida. Despois de crear un ficheiro, permanecerá algún tempo no sistema anter de ser eliminado. Os tempos de vida dos ficheiros varían moito en todo o sistema, e en parte dependen do nome de ruta (pathname) do ficheiro. Por exemplo os ficheiros en /bin, /sbin, /usr/sbin, /usr/bin e directorios similares presumen ter unha longa vida: moitos meses e incluso máis. Os ficheiros de /home terán unha vida media: varias semanas ou así. O ficheiro de /var normalmente terá unha vida curta: casi ningún de /var/spool/news permanecerá máis duns poucos días, e os de /var/spool/lpd minutos ou menos.

Para copias de seguridade é útil que o tamaño da copia diaria caiba nun único medio. Unha copia diaria pode ser completa ou incremental.

Podes decidir manter o tamaño da partición o suficientemente pequeno como para que caiba por completo nun medio de copia (escolle copias diarias completas). En calquera caso a partición debe ser o suficientemente pequena como para que a súa delta diaria (todos os ficheiros modificados -NdT: o autor refírese con delta a unha copia de seguridade incremental: facer só copia dos ficheiros modificados desde a última copia de seguridade completa-) caiba nun medio de copia de seguridade (escolle unha copia incremental e conta con cambiar o medio da copia para un volcado completo cada semana ou mes -operación que non se pode deixar de facer-).

A estratexia da copia de seguridade depende desa decisión.

¡Cando planifiques e merques espacio de disco, lembra reservar o suficiente diñeiro para copias de seguridade! ¡Os datos sen copia de seguridade non valen nada! ¡Os costes de reproducción dos datos son moito máis grandes que os costes en copias de seguridade para virtualmente todo o mundo!

Por cuestións de rendemento é útil manter os ficheiros con diferentes tempos de vida en particións diferentes. Deste xeito os ficheiros de curta vida na partición de novas poden estar vastamente fragmentados. Isto non ten impacto no rendemento da partición / ou /home.


[ Anterior ] [ Indice ] [ Seguinte ]